ارزیابی تاثیر طراحی مسکن مناسب بر شهروندان در راهبرد های مدیریت بحران شهروندی (مورد مطالعه : شهر جدید پرند – تهران)

امروزه بحران‌های بی‌سابقه‌ی بشری از قبیل بحران‌های اجتماعی و خانوادگی، معنوی و زیست‌محیطی، نمونه‌هایی چند از آثار بحران هویت در دوران معاصر است. هویت شهری از نوعی بارگزاری معنایی بر همه‌ی پدیده‌های شهری حرکت می‌کند که به‌صورت گسترده‌ای از فرآیند نظام ارزشی فرهنگی استفاده می‌کند. شهر، این امکان را به شهروند می‌دهد که از خلال فرآیند‌های کالبدی و حرکتی در تجربه‌ی فضای شهری، تشخص‌یابی و هویت‌یابی را برای خود ممکن کند. استفاده از الگوهای غربی در فضاهای شهری امروز ایران بی‌آن‌که تلاشی برای همخوانی آن انجام شده باشد، گسیختگی‌هایی را در متن آن به وجود آورده است. این شرایط گسیخته در زمینه‌ی مناسبات اجتماعی در بافت مسکونی نیز بروز کرده است: رشد حاشیه‌نشینی بدون توسعه‌ی شهروندی، جنبه‌هایی از بحران وضعیت اجتماعی مسکن و رفتار جمعی در شهر تهران هستند. عوارض فوق منجر به رفتارهای ناهنجاری می‌شود که خود به‌ خود در هرج و مرج اجتماعی بسط پیدا می‌کند. مطالعات آماری این تحقیق درگونه‌های نوین بافت مسکونی حاشیه‌ی شهر تهران، که به صورت مجتمع‌های مسکونی به‌منظور تثبیت جوامع چند قومی و چند فرهنگی در حاشیه‌ی شهر طراحی شده‌اند، دنبال می‌شود. این بافت‌ها با واقعیت فرهنگی غیرهمگنی روبه‌رو هستند و درست در زمانی ظاهر شده که هویت‌های ملی نیز تا بیشترین حد در معرض تهدید قرار گرفته‌اند. مطالعه‌ی مورد نظر، مجتمع‌های مسکونی شهر پرند را شامل می‌شود که به‌شدت تحت تأثیر جوامع توسعه‌‌یافته وارد طراحی شهری ایران شده است و فراوانی رخدادهای ناموزون اجتماعی در این نوع از مسکن محاسبه شده است. تحقیق انجام شده در جزئیات بحران ناهنجاری‌های اجتماعی تحلیل شده‌اند و نشان می‌دهد که مجتمع‌های مسکونی بدون هویت شاخص فرهنگی با رفتارهای ضد اجتماعی قرینند. این امر به یک بحران هویتی (با مشخصه‌ی از خود بیگانگی‌های جمعی) منجر می‌شود که در صورت عدم پیش‌گیری، ممکن است مشکل‌آفرین گردد.